இந்தியாவின் வரலாற்றில் விநாயகர் சதுர்த்தி

      விநாயக சதுர்த்தி என்பது ஒவ்வொரு ஆண்டும் இந்தியா முழுவதும் கொண்டாடப்படும் பண்டிகையாகும்.

      விநாயக சவிதி என்றும் அழைக்கப்படும் இந்த விழா, ஆகஸ்ட் முதல் செப்டம்பர் வரையிலான இந்து நாட்காட்டியின் பத்ரா மாதத்தில் விநாயகப் பெருமானின் பிறந்த நாளைக் கொண்டாடுகிறது. ஏறக்குறைய பத்து நாட்கள் கொண்டாட்டங்கள், வளர்பிறை நிலவு கட்டத்தின் பதினான்காவது நாளான அனந்த் சதுர்தசியில் முடிவடைகிறது. முழுமுதற் கடவுள், ஞானத்தின் கடவுள் மற்றும் தடைகளை நீக்கும் கடவுளாக போற்றப்படும் யானைத் தலைக் கடவுளான விநாயகப் பெருமாளைக் கொண்டாடும் விதமாக நடத்தப்படுகிறது.

        விநாயகர் சதுர்த்தியின் போது, ​​விநாயகரின் களிமண் உருவங்கள் பந்தல்கள் அல்லது தனியார் குடியிருப்புகளில் வைக்கப்பட்டு, பத்து நாட்கள் வரை வணங்கப்பட்டு பின் நீர்நிலைகளில் மூழ்கி வழிபடப்படும். இந்த திருவிழாவின் போது, ​​விநாயகர் தனது பக்தர்கள் அனைவருக்கும் பூமியில் தனது உடல் இருப்பை வழங்குவதாக கூறப்படுகிறது. இந்தியா முழுவதும், குறிப்பாக மகாராஷ்டிராவில், உற்சாகம் மற்றும் பரவசத்துடன் கோலாகலமாக கொண்டாடப்படுகிறது. 

மராட்டியப் பேரரசின் போது விநாயக சதுர்த்தியின் வரலாறு

             கணேஷ் சதுர்த்தி, மராட்டிய பேரரசு 1792 இல், விநாயக சதுர்த்தியின் போது ஒரு ஸ்காட்டிஷ் கலைஞர், பேஷ்வாவை (மன்னர்) வரைவதற்கு வந்தார். இதுதான் ஓவியம். பட உதவி: சிறந்த இந்தியா

     ரிக்வேதத்தில் கணபதியைப் பற்றிய குறிப்புகள் காணப்படுவதால், விநாயகர் சதுர்த்திக்கும் நமது பாரதத்திற்கும் உள்ள இணைப்புகள் பல நூற்றுக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முந்தையவை. ஆரம்பகால விநாயக சதுர்த்தி கொண்டாட்டங்கள், வரலாற்றாசிரியர் ஸ்ரீராஜ்வாடேயின் கூற்றுப்படி, சாதவாகன, ராஷ்டிரகூட மற்றும் சாளுக்கிய வம்சங்களின் காலத்தைச் சேர்ந்தது.

    வரலாற்றுக் கணக்குகளின்படி, சிறந்த மராட்டிய மன்னர் சத்ரபதி சிவாஜி மகாராஜா, மகாராஷ்டிராவில் கலாச்சாரம் மற்றும் தேசியவாதத்தை முன்னேற்றுவதற்காக விநாயக சதுர்த்தி கொண்டாட்டங்களைத் தொடங்கினார்.  

      புனேவில் பேஷ்வா காலத்தில் இது போன்ற கொண்டாட்டங்கள் பற்றியும் வரலாறு குறிப்பிடுகிறது. பேஷ்வாக்களின் குடும்பக் கடவுளாக கணபதி இருந்ததாகக் கருதப்படுகிறது. 1818 முதல் 1892 வரை பேஷ்வா ஆட்சி முடிவுக்கு வந்ததைத் தொடர்ந்து மகாராஷ்டிராவில் விநாயக சதுர்த்தி குடும்பக் கொண்டாட்டமாகத் தொடர்ந்தது.

இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தின் போது விநாயக சதுர்த்தியின் வரலாறு

 

     சுதந்திரப் போராட்டத்தில் விநாயக சதுர்த்தியின் வரலாறு 1892 இல் தொடங்கியது, கிருஷ்ணாஜிபந்த் காஸ்கிவாலே என்ற புனே குடிமகன் மராட்டியர் ஆளும் குவாலியருக்குச் சென்று ஒரு பாரம்பரிய பொது விழாவான விநாயகர் சதுர்த்தியைப் பார்த்தார். அதை அவர் தனது தோழர்களான பவுசாஹேப் லக்ஷ்மன் ஜாவலே மற்றும் பாலாசாகேப் நாது ஆகியோரின் கவனத்திற்கு கொண்டு வந்தார். பாவ்ரங்காரி என்றும் அழைக்கப்படும் ஜவலே, பின்னர் முதல் சர்வஜனிக் அல்லது பொது விநாயகர் சிலையை நிறுவி, விநாயகப் பெருமானைக் கொண்டாடக் கூட்டங்களை நடத்தினார்.

 இருப்பினும், ஆங்கிலேயர்கள் இந்தியாவின் பெரும் பகுதிகளை கைப்பற்றியதால், திருவிழா அதன் பொது இயல்பு மற்றும் அரசின் ஆதரவை இழந்தது. இது ஒரு காலத்தில் மகாராஷ்டிராவில் ஒரு சிலரால் நடத்தப்பட்ட தனிப்பட்ட கொண்டாட்டம். இந்திய சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் லோகமான்ய திலகர் இந்த விழாவை இந்தியர்களை ஒன்றிணைப்பதற்கும், தேசப் பெருமையை ஊட்டுவதற்கும் வழிவகுத்தபோது இவை அனைத்தும் மாறியது. ஆங்கிலேயர்கள் பொதுக் கூட்டங்களைத் தடைசெய்து, தேசத்துரோகத்தை முறியடித்ததால், கணபதி விழாவை ஒட்டுமொத்த இந்து சமூகத்திற்கும் ஒரு சமூக நிகழ்வாக மாற்ற திலகர் போராடினார்.

      சமூக ஈடுபாடு மற்றும் பங்கேற்பை இந்த நிகழ்வு ஊக்குவித்தது. முஸ்லீம் தலைவர்கள் கூட இந்த வருடாந்திர கூட்டங்களில் கலந்துகொண்டு சுதந்திரத்திற்காக பாடுபடுமாறு குடிமக்களை அறிவுறுத்தும் உரைகளை வழங்கினர்.

      திலகர்  "விநாயகர் அனைவருக்கும் முழுமுதற்கடவுள்" என்ற உண்மையை மக்கள் மனதில் ஏற்படுத்தினார். "மக்களுக்கு இடையேயான பிளவைக் கடந்து, அவர்களிடையே ஒரு புதிய அடித்தள ஒற்றுமையைக் கட்டி எழுப்புவதற்காக, விநாயக சதுர்த்தியை ஒரு தேசிய விழாவாக அவர் பிரபலப்படுத்தினார்.

       அப்போதிருந்து, மகாராஷ்டிரா மற்றும் பிற மாநிலங்கள் முழுவதும் மகத்தான சமூக உற்சாகத்துடனும் பங்கேற்புடனும் விநாயக சதுர்த்தி கொண்டாடப்படுகிறது. 1947இல் இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்ததைத் தொடர்ந்து இது ஒரு தேசிய விழாவாக அறிவிக்கப்பட்டது. 

   விநாயக சதுர்த்தி இப்போது மகாராஷ்டிரா, தமிழ்நாடு, கர்நாடகா, ஆந்திரப் பிரதேசம் மற்றும் இந்தியாவின் பல இடங்களில் கொண்டாடப்படுகிறது. கொண்டாட்டம் மிகவும் பிரபலமாக இருப்பதால், சில மாதங்களுக்கு முன்பே ஏற்பாடுகள் தொடங்குகின்றன. உண்மையான வழிபாட்டுக்கு சில நாட்களுக்கு முன்பு வீடுகள் சுத்தம் செய்யப்படுகின்றன, மேலும் இறைவனின் சிலைகளை வைப்பதற்காக தெருமுனைகளில் கூடாரம் போன்ற பந்தல்கள் கட்டப்படுகின்றன. விளக்குகள், அலங்காரம், கண்ணாடிகள் மற்றும் பூக்கள் என பிரமாண்டமாக ஏற்பாடு செய்யப்படுகின்றன.

 

       விநாயகர் சிலைகளை உருவாக்கும் கைவினைஞர்கள் பெரிய மற்றும் சிறந்த சிற்பங்களை உருவாக்குகின்றனர். பெரிய சிலைகள் 10 மீட்டர் முதல் 30 மீட்டர் வரை உயரம் கொண்டவை. திருவிழா நாட்களில் இறைவனை மிகுந்த பக்தியுடன் வழிபடுவதுடன், பிரார்த்தனை ஆராதனைகளும் தொடர்ந்து நடைபெறும். மோதக் என்ற கொழுக்கட்டை அத்துடன் பிற இனிப்பு மற்றும் காரம் போன்றவை பிரசாதமாக கொடுக்கப்படுகிறது. மூன்று அல்லது பத்து நாள்கள் சென்றபின் சிலைகள் அலங்கரிக்கப்பட்ட மிதவைகளில் எடுத்துச் செல்லப்பட்டு கடலில் அல்லது நீர்நிலைகளில் மூழ்கடிக்கப்படுகின்றன. 

    நடனக் கலைஞர்கள் மற்றும் வெறித்தனமான மேள தாளங்களின் ஒலிகள், பக்தி இசை மற்றும் வெடிக்கும் பட்டாசுகள் என விழா கோலாகலமாக கொண்டாடப்படுகிறது. “கணேஷ் மகராஜ் கீ ஜே!” என்ற முழக்கத்துடன் விழா நிறைவடையும். (விநாயகப் பெருமானுக்கு வணக்கம்!) சிலையை மூழ்கடித்து, அடுத்த ஆண்டு இறைவன் மீண்டும் திரும்பி வரவேண்டும் என்ற வேண்டுதலை, “கணபதி பாப்பா மோரியா, புட்சா வர்ஷி லௌகர் யா” (கணேஷ பகவான், அடுத்த ஆண்டு விரைவில் திரும்பி வாருங்கள்) என்ற கோஷத்துடன் விழா முடிக்கப்படுகிறது. 

         இன்றும் மக்கள் மனதில் விநாயகர் என்றாலே பக்தியுடன் ஒற்றுமையும், நம்பிக்கையும் அதிகரிப்பதைக் காணலாம்.

      இந்த விநாயகர் சதுர்த்தியில் இறைவன் நமக்கு முழு ஞானத்தை அளிக்க பிராத்தனை மேற்கொள்வோம்.